1. ლაგერი ქვედა დუღილის საფუარის პროდუქტია, ელი ზედა დუღილის. ბევრს ეს პასუხი პირდაპირ ესმის, რასაც შეყავს შეცდომაში. ფერმენტაციის პროცესს რომ დავაკვირდეთ, ვნახავთ რომ საფუარის მილიარდობით უჯრედი მთელ სითხესი ტანაბრად ნაწილდება. თავდაპირველად სიტხე შებურულია და დუღილის დასრულებასთან ერთად ნელ-ნელა იწყებს დაწმენდას - ანუ როგორც ლაგერის ისე ელის დროჟის უმეტესი ნაწილი იწყებს ფლოკურაციას და გამოლექვას 2. ელი დურილის პროცესს გადის „სითბოში“ ლაგერი „სიცივეში“ . უმეტესი ელის დუღილის ტემპერატურაა 16-24 0C, თუმცა ზოგიერთ შტამს 35-38 0C ტემპერატურა ჭირდება. ლაგერის ტიპის ლუდების უმეტესობისთვის კი საჭიროა 7-14 0 C, თუმცა ლაგერს შეუძლია იმავე ტემპერატურაზე იდუღოს რაზეც ელმა, მაგრამ ეს გაიმწვევს ლაგერის დაავადებას. არსებობს ერთერთი ისტორია თუ რატომ მიმდინარეობს ლაგერის დუღილი დაბალ ტემპერატურაზე. 1553 წელს ბავარიის ჰერცოგის ალბრეხტ მეხუთის ბრძანებულებით აიკრძალა ლუდის ხარშვა ზაფხულში, ამიტომ ლუდის მხარშავები იძულებულები გახდნენ შეერჩიათ ისეთი საფუარი რომელიც ბავარიის მკაცრ ზამთარს გადაიტანდა. აქედან გამომდინარეა სწორედ რომ გერმანული ელის ტიპის ლუდების kolsch და altbier-ს დუღილის ტემპერატურა 13-16 0C, და მათი დუღილისთვის გამოიყენება ეგრეთწოდებული ჰიბრიდული საფუარის შტამები. 3. ელის საფუარის შტამია Saccharomyces cerevisiae, ხოლო ლაგერის - Saccharomyces pastorianus. თუ არსებობს მთავრი ფაქტორი რომელიც განასხვავებს ამ ორი ტიპის ლუდს არის ეს. Saccharomyces cerevisiae ეს ის შტამია რომელსაც პურის ცხობისთვის ვიყენებთ, რაც გასაგებიცაა რადგან მჭიდრო ისტორიული კავშირია ლუდის ხარშვასა და პურის ცხობას შორის. თუმცა, Saccharomyces pastorianus, არსებითად, მიკრობია. გააჩნია სიცივსკენ მიდრეკილება, Saccharomyces pastorianus- ს აქვს აგრეთვე მელიბიოზის და რაფინოზის დამუშავების უნარი, ორი რთული შაქარი, რომელსაც Saccharomyces cerevisiae ვერ უმკლავდება. ამ მეტაბოლური უნარის პრაქტიკული შედეგები მცირეა, რადგან ალაოს მეცხლე შეიცავს ძალიან ცოტა მელიბიოზი და საერთოდ არ არის რაფიინოზი. ამის მიუხედავად, ეს მნიშვნელოვანია მხოლოდ ტაქსონომიური თვალსაზრისით, რადგან ეს არის განსხვავება საფუარისათვის ელს და ლაგერს შორის, როგორც უნიკალური ორგანიზმების. ადრინდელ ტექსტებში შეიძლება მოხსენიდეს საფუარი Saccharomyces carlsbergensis ან Saccharomyces uvarum ბანაკები, მაგრამ ყველაზე გავრცელებული თანამედროვე ტერმინი არის Saccharomyces pastorianus. საინტერესოა, რომ Saccharomyces pastorianus არის საფუარის ინტერსპექტიული ჰიბრიდი Saccharomyces cerevisiae და Saccharomyces eubayanus, ეს უკანასკნელი შეიძლება ნახოთ Bavaria- დან Patagonia, Tibet and Mongolia. ის, თუ როგორ მოახერხეს კონტინენტურ ევროპაში მოხვედრა, ბევრი კვლევისა და ცოცხალი სამეცნიერო კამათის საგანია. ამრიგად თუ გადავხედავთ ზემოთთქმულს ელის და ლაგერის ტიპებს შორი სხვაობა უხეშად რომ ითქვას მიკრობებშია. კარგი ლუდის დამზადება შეიძლება როგორც ლაგერის ისე ელის უბრალოდ უნდა ვიცოდეთ, რომ მაგალითად: Weihenstephan W 34/70 საფუარი ელისთვის გამოყებით ვერ მიიღებთ იმ შედეგას რასაც ელოდებით, ხოლო Brasserie Dupont შტამი შეიძლება ერთი დღეც ვერ გაძლოს ლაგერის ტემპერატურაზე.